Het bedrieglijke is dat we deze hartstochtelijke ervaring vaak verwarren met liefde. Terwijl hartstocht en liefde twee compleet verschillende fenomenen zijn.

Hartstocht (eros) staat stijf van spanning en emotie. Het wordt voortgedreven door het vurige verlangen om de ander voor je te winnen en aan je te binden.

Vaak wordt gedacht dat deze hartstocht, die vaak het begin van een relatie kenmerkt en in veel ‘onbevredigende’ relaties nog voortduurt, gelijk staat aan liefde (agape). ‘Als het zoveel met me doet, dan moet het wel echte liefde zijn!’

Maar hoe indrukwekkend ook, hartstocht is géén liefde. Sterker nog,  het heeft er vaak niets mee te maken. Liefde is duurzaam.
Hartstocht is vluchtig. Het kan ook zomaar weer verdwenen zijn.

De kans is groot dat Syl’s hartstocht verdwijnt zodra ze Wim’s hart eenmaal gewonnen heeft. Dan kan de seks ineens oer-saai worden. Het doel is verdwenen. Er is geen sprake meer van drama of pijn. Het doet haar niet meer zoveel.

De ultieme seks binnen een  écht liefdesvolle relatie heeft niets te maken met de dramatische en zelfzuchtige verovering van elkaars hart. Deze seks draait om de speelse ontdekking en vervulling van elkaars wensen en fantasieën.

Waar ik – ik mag zijn en jij – jij. Waarbij we niet krampachtig hoeven samen te smelten tot één geheel, maar elkaar als afzonderlijke individuen tot een grotere hoogte mogen brengen.

Maar dat vraagt om veiligheid, verbinding en vertrouwen.