Ik begrijp dat het allemaal wat onwerkelijk aandoet. En misschien zelfs wat onrechtvaardig. Immers, men kent niet het hele verhaal. En waar er twee vechten hebben er twee schuld. Dat zeiden de agenten laatst nog, toen ze de boel kwamen sussen. Plus, ze is echt niet zo’n weerloos slachtoffer als iedereen denkt, ze heeft ook een aandeel in dit verhaal. Ze kan vreselijk dominant en minachtend zijn. Daarbij wéét ze gewoon dat ze je verbaal de baas is, ze lult je er telkens uit, en soms kan je er gewoon niet meer tegen. Geen man zou het volhouden. Je zou ze weleens willen zien, een paar dagen in jouw schoenen. Ja, je voelt je klein en machteloos. Man-onwaardig. En mensen oordelen veel te snel.
En daar heb je wel een punt. Mensen oordelen snel. Men weet niet dat er twee typen geweldgebruikers zijn, die je niet met elkaar kunt vergelijken. Namelijk de ‘psychopathische narcist’, die er alles aan doet om zijn partner onder de duim te houden en daarvoor geen middel schuwt: geld, aanzien, kinderen, vernederingen en geweld, en de ‘frustratiemepper’, die helemaal niet bezig is om zijn vrouw te domineren, maar vooral reageert uit machteloosheid. Uit emotionele pijn en frustratie. En het feit dat je mijn brief nog leest, vertelt me dat jij tot die tweede en overigens verreweg grootste groep behoort. Waarschijnlijk heeft niemand je ooit geleerd om op voor jezelf op te komen en laat je juist gemakkelijk over je heen lopen, totdat je naar het uiterste middel grijpt om het evenwicht te herstellen: je mannelijke oerkracht.
En toch word je met die kleine groep naarlingen over één kam geschoren. Al vanaf het moment dat duidelijk werd, dat het er bij jou thuis wel heel luidruchtig aan toe kon gaan, kijkt de buurt je met de nek aan. Ze komen niet naar je toe, om te vragen of het wel goed met jullie gaat, of ze iets voor jullie kunnen betekenen.. Nee, dat zou onbehoorlijk zijn. Goede Hollandse buren bemoeien zich immers niet met elkaars privéleven. Dat past niet in onze liberale volksaard. Liever zetten ze je categorisch weg als rotte appel, als beul van een naïeve vrouw, die zelf ook ‘veel beter had moeten weten’. Niemand die zich verdiept in jullie verhaal. Niemand die je een handje helpt om een beter mens te worden. Zéker nu niet, in tijden van corona, waarin Social distancing tot formeel beleid is opgewaardeerd.
Maar weet je, wat niemand zich realiseert, is dat juist die ‘social distancing’ je heeft gemaakt tot wie je nu bent. Want ook als kind hoefde je waarschijnlijk niet te rekenen op de warme en deskundige betrokkenheid van je omgeving, toen het thuis niet goed ging of zelfs onveilig was. Niets in de maatschappij heeft je leren omgaan met de wonden die je toen hebt opgedaan. Met de pijn van verwaarlozing, miskenning of geweld. Integendeel, scholen en sportverenigingen leerden je als man om sterk, zelfstandig en succesvol te zijn. En nu zit je thuis met wonden die je nooit hebt kunnen helen. Sterker nog, waarschijnlijk rijt de crisis ze enkel verder open. Diep van binnen voel je je weer net zo zwak, afhankelijk of machteloos als toen. En die ‘denigrerende’ blik van je vrouw zojuist, het werd je gewoon teveel.
